Kampania birmańska należy do jednego z „zapomnianych” frontów drugiej wojny światowej – przynajmniej dla świata zachodniego, gdyż w Azji południowo – wschodniej jest ona często wspominana. To małe zainteresowanie odległą kampanią jest zrozumiałe, gdyż dotyczy odległych dla naszego kręgu kulturowego terytoriów, jednak jest ono zupełnie niezasłużone.
W latach 1942 – 1945 po obu stronach frontu wzięło w niej udział ponad 1,5 miliona żołnierzy z wielu państw i terytoriów zależnych. Po stronie japońskiej oprócz samych Japończyków walczyli Tajowie, Hindusi z Indian National Army, Birmańczycy czy przedstawiciele wielu mniejszych, lokalnych plemion. Po stronie alianckiej gros sił stanowili Hindusi, walczący w armii brytyjskiej, sami Brytyjczycy, Chińczycy, różne plemiona birmańskie, Amerykanie, a także wielu ochotników z całego świata.
Setki tysięcy z nich straciły życie.
Kampania toczyła się w niezwykle ciężkich warunkach – Indochiny są bowiem pod wpływem monsunów, które tworzą pory suchą i deszczową. Kraj ma zróżnicowany teren, oprócz doli jest wiele gór, czy szerokich rzek. Oprócz terenów rolniczych większość terytorium jest porośnięta gęstą dżunglą, a sieć komunikacyjna jest bardzo słaba. W trakcie drugiej wojny światowej znajdowało się tam zaledwie kilka linii kolejowych, z czego główne znaczenie miała właściwie jedna, oraz niewiele dróg, które w porze monsunowej zamieniają się w bagniska. Logistyka w takich warunkach jest piekłem na ziemi, podobnie jak życie żołnierzy, którzy będą pozbawieni amunicji, jedzenia i lekarstw, zmuszeni do walki w malarycznym klimacie. Nic więc dziwnego, że śmiertelność na skutek chorób i wyczerpania wielokrotnie przewyższała straty w bezpośrednich walkach.
Wstępem do kampanii było zajęcie Malajów i Singapuru przez Japończyków w lutym 1942 roku. Oddało to w ręce Cesarstwa strategicznie położone terytorium. Wkrótce później flota japońska dokonała skutecznego rajdu na ocean indyjski, zatapiając szereg brytyjskich okrętów.
Ponieważ Tajlandia stała się sojusznikiem Japonii, zatem Cesarstwo mogło kontynuować walkę z Brytyjczykami, atakując na północ od Malajów – na Birmę. Miała ona strategiczne znaczenie z dwóch względów.
- Stanowiła wrota do Indii. Zdobycie Birmy pozwoliłoby armii japońskiej zaatakować tą najcenniejszą brytyjską kolonię.
- Przez Birmę biegła jedyna droga zaopatrzenia, którą alianci mogli dostarczać zapasy dla chińskiego Kuomintangu, walczącego z Japończykami, którego sytuacja była coraz cięższa – bez alianckiego zaopatrzenia Chiny mogły przegrać wojnę. Klęska Kuomintangu uwolniłaby setki tysiące japońskich żołnierzy do walki gdzie indziej.
Te dwa względy zdecydowały o japońskim ataku na Birmę, a także o tym, że Brytyjczycy tak zaciekle chcieli jej bronić.
Pierwsze lata przyniosły Japonii wiele sukcesów, japońska armia okazała się taktycznie lepiej przygotowana od wojsk alianckich do walk w takim terenie. Sytuacja powoli zaczęła się zmieniać. Alianci uczyli się na błędach, a przede wszystkim mieli coraz większą przewagę materiałową. Punktem zwrotnym stały się starcia o Imphal i Kohimę. Japońska porażka sprawiła, że armia cesarska przeszła de defensywy, a Alianci powoli odzyskiwali wcześniej utracone pozycje.
Od długiego czasu razem z Pablitem przygotowujemy się do rozegrania tej kampanii, używając scenariuszy z książki Empires in Flames, a także naszych własnych, wymyślonych. Przygotowaliśmy tereny, malowaliśmy figurki i pojazdy, graliśmy rozgrywki testowe i chociaż nie wszystko jeszcze jest do końca gotowe, to zdecydowaliśmy się wreszcie rozegrać pierwszą, „porządną” bitwę tej kampanii. Czeka nas zatem dużo bitew w Birmie i terytoriach postronnych.
Obie nasze armie liczyły po 1400 punktów. Skorzystaliśmy z selektorów odpowiednich dla Birmy w książkach dla Brytyjczyków i Japończyków.
Zagraliśmy scenariusz „Ambush on the Burma road”, z drobnymi modyfikacjami. Alianci wystawiali się na drodze, ich celem było przede wszystkim przekroczenie przeciwnej krawędzi stołu jak największą liczbą jednostek. Za każdy pojazd, który przejechał dostawali 2 punkty zwycięstwa, a za piechotę aż 4! Japończycy z kolei mieli ich powstrzymać, dostawali 2 punkty zwycięstwa za każdy zniszczony oddział przeciwnika. Wystawiali się na „swojej” połowie (połowa jednostek), a reszta mogła wchodzić do walki z bocznych krawędzi.
W trakcie czytania raportu proponuje puścić w tle poemat Kiplinga „Mandalay”, w tej wersji czytany przez znanego aktora Charlesa Dance’a w 70 rocznicę zakończenia 2 wojny światowej (są zdjęcia archiwalne z Birmy).
Kliknij na pierwszą fotkę, aby otworzyć galerię z pełnym rozmiarem fotek.
Cesarz dumnie spoglądał na birmańskie pole bitwy. Japończycy okupowali pozycję po drugiej stronie rzeki oraz mogli wchodzić wszędzie na flankach. Brytyjczycy mogli wystawiać się na obu drogach. 
Japończycy dobrze przygotowali swoje pozycje. Drogę obserwowali „spotterzy” od moździerza i ciężkiej haubicy. 
Spotter haubicy. 
I sama haubica. 
Oraz moździerz. 
W dżungli ukrywała się japońska piechota. 
Japoński dowódca zajął pozycję w drugiej linii. 
Tymczasem Brytyjczycy w pierwszej fali wystawili kolumnę pancerno – zmechanizowaną, składającą się z M3 Grant, Daimlera i dwóch Bren Carrierów z drużynami piechoty. Wsparcie ogniowe zapewniał średni moździerz. 
Inny widok na brytyjską kolumnę pancerną. 
Całe pole bitwy widziane od strony brytyjskiej. W chatce przy moście ukrywał się japoński karabin maszynowy. 
Zaraz na początku bitwy z flanki wyjechał japoński Ha Go. 
Jego celem stał się M3 Grant, ale ogień japońskiego czołgu okazał się niecelny. 
Aby wesprzeć czołg Japończycy rzucili na flankę sekcję z miotaczem płomieni. 
A po drugiej stronie pola bitwy, również z flanki wybieli japońscy żołnierze, którzy na skutek problemów logistycznych, nie mieli już karabinów. Odważni wojacy chcieli zaatakować z zaskoczenia brytyjski KM. 
Do miotacza płomieni dołączyła drużyna piechoty japoński weteranów. Brytyjczycy wycofali z kolumny jednego Bren Carriera i wyładowali z niego drużynę piechoty. Rozpoczęła się wymiana ognia. 
Reszta brytyjskiej kolumny ruszyła do przodu. 
Jadący z tyłu Bren Carrier został ostrzelany przez Japończyków. Ich rusznica trafiła też (bez przebicia) Granta. 
Sytuacja ogólna. Najcięższe walki trwają na flance Brytyjczyków, gdzie napierał japoński Ha Go. 
Haubica miała udzielić wsparcia ogniowego, ale dosyć pechow jej spotter dosyć szybko poległ. Wobec tego mogła tylko blokować przejazd na końcowym fragmencie drogi, mając bardzo słabe pole widzenia gdzie indziej. Jej moment chwały miał jeszcze nadejść… 
Japoński dowódca był zadowolony z początkowego przebiegu bitwy. 
Aby ratować swój KM Brytyjczycy wystawili z drogi drużynę Chinditów. 
Nie mając wyboru, Japończycy rzucili się z bambusami na Chinditów… 
…i zostali zmasakrowani. 
Obok Chinditów pojawili się australijscy komandosi. 
Japoński snajper kontrolował drugą przeprawę przez rzekę. 
Brytyjczycy wystawili również obserwatora artyleryjskiego. 
Przed odjazdem kolumny pancernej w pobliskim fragmencie dżungli trwały ciężkie walki. 
Zakończyły się one zwycięstwem Japończyków. 
Brytyjski moździerz podążał za kolumną.. 
Ale stał się obiektem ostrzału czołgu Ha Go (słabego) oraz snajpera, tracąc pierwszych ludzi. Ostatecznie został zlikwidowany. 
Sytuacja ogólna. Brytyjczycy stracili początek drogi, jednego Bren Carriera i trochę piechoty. Sytuacja była bardzo sprzyjająca dla Japończyków. 
Drugi Bren Carrier wyładował desant brytyjskie piechoty na moście. 
Był on jednak ostrzeliwany. 
Podobnie jak piechota, która dostała się pod ogień KM’u z domku przy moście. 
Następna tura przyniosła spore zmiany. Wezwany wcześniej przez Brytyjczyków ogień artylerii spadł w pobliżu drogi, wywołując przygwożdżenia Ha Go i miotacza płomieni i likwidując resztę weterańskiej drużyny piechoty. 
W dodatku Brytyjczycy wystawili na drodze drużynę Boys AT, która skutecznym strzałem zlikwidowała Ha Go! 
Wreszcie drużyna Gurkhów (również rezerwy wystawione na drodze) zlikwidowały miotacz ognia. Droga była ponownie odblokowana! Ależ to był cios dla Japończyków! 
Chwilę później Daimler i Grant zlikwidowali swoim ogniem japoński KM w domku… 
oraz moździerz, który wcześniej też stracił spottera i musiał znaleźć pole widzenia.
Na tym skończyliśmy pierwszy dzień naszych rozgrywek.
Ponieważ ostatnia tura gry okazała się bardzo pomyślna dla Brytyjczyków, więc Pablito zdecydował się zawiesić na ścianie Winstona 🙂 Obaj przywódcy obserwowali pole bitwy. 
Japończycy wystawili ostatnie rezerwy i przystąpili do kontrataku. Tankietka Te-Ke ostrzeliwała Granta. 
Grant dostał się również pod ogień rusznicy. I… 
sukces! Grant został unieruchomiony! Nadal był jednak groźny. 
Brytyjczycy musieli ominąć Granta, jeśli chcieli poruszac się dalej drogą. Daimler zajął się japońską drużyną piechoty, która ukrywała się w dżungli. 
Tymczasem po drugiej stronie rzeki Gurkhowie zmierzali w kierunku kładki. 
Podobnie jak sekcja Boys AT. 
W pobliżu domku toczyły się ciężkie walki. Unieruchomienie Granta utrudniło sytuację Brytyjczyków, ale i tak dysponowali oni wielką siłą ognia. 
Ogień Daimlera zmusił japońską piechotę do wycofania się do dżungli. 
Daimler wykonał następny ruch, objechał kawałek dżungli, nie zwracając uwagę na japońskiego medyka strzelił i… 
zniszczył Te Ke! Japończycy stracili zatem całą swoją „broń pancerną”. W tym samym czasie japońska piechota (u góry) ostrzeliwała się z brytyjskim KM’em. 
Japoński snajper wziął sobie za cel obserwatora artyleryjskiego. 
Początkowo nieskutecznie, ale później się poprawił. 
Tymczasem rusznica próbowała bez skutku zniszczyć Granta. 
A Grant rusznicę. Też bez skutku. 
Brytyjczycy wystawili drużynę zwiadowców. Przeciwko nim Japończycy wystawili swoją drużynę zwiadowców, w tym Birmańczyków. 
Zlikwidowali oni brytyjskich zwiadowców… 
Wobec zablokowania drogi, główny wysiłek Brytyjczyków przeniósł się na lewo od niej, gdzie wsparcie ogniowe zapewniał Daimler. 
A natarcie mieli przeprowadzić Australijczycy i Chindici. 
Japończycy mieli tam KM i dwie drużyny piechoty, więc mogli długo stawiać opór. 
Brytyjczycy sprowadzili na pole bitwy swojego snajpera – miał on zajął się swoim japońskim odpowiednikiem. 
Sekcja Boise skutecznie ostrzelała japońskich zwiadowców. 
Ruszyli oni do ataku. Banzai! 
Rzuty kostką zdecydowały, że jedynym, który przeżył na placu boju, był operator rusznicy. 
Widok ogólny na birmańskie pole bitwy i środek wprowadzający lepszy nastrój 😉 
Lewa flanka Brytyjczyków. KM wspierał natarcie Chinditów i australijskich komandosów. 
Aby pozbyć się w końcu Granta japoński dowódca wyznaczył jednego żołnierza, aby dobiegł do niego z ładunkiem wybuchowym i go detonował. Dusza tego bohatera miała powędrować do świątyni Yasukumi. 
Atak nie udał się, Grant ostrzelał skutecznie japońskiego śmiałka. 
Na lewym skrzydle trwały krwawe walki. 
Drużyna Gurkhów wkroczyła na kładkę i ostrzelała gęstym ogniem japońskiego snajpera – bez efektu. Ukrytego mistrza kamuflażu trudno było trafić. 
Nareszcie! Nie pamiętam za którą próbą, ale rusznica zniszczyła w końcu Granta! (drugi raz immobilised). 
Brytyjska drużyna piechoty z Bren Carriera zajęła domek obok mostu. Po chwili zlikwidowała japońską rusznicę… 
Sytuacja była krytyczna – losy bitwy ważyły się. Japoński dowódca dał osobisty przykład męstwa i ostrzelał drużynę z Bren Carriera w domku. Skutecznie! 
Na lewej flance komandosi i Chindici zbliżali się do japońskich pozycji. Czy uda im się przebiec przez przeciwną krawędź planszy do końca rozgrywki? 
Daimler zapewniał ciągle wsparcie ogniowe. 
Sytuacja na lewej flance. 
Japoński KM spowodował straty w drużynie komandosów. 
Tymczasem snajper wyeliminował brytyjskiego obserwatora artyleryjskiego. Później jego ofiarą stał się brytyjski snajper. Ten Japończyk był prawdziwą zmorą Aliantów. 
Brytyjczycy nasilali napór na lewej flance, przerzucając tam również Bren Carriera. 
Połączone wysiłki ogniowe prawie wyeliminowały japońską drużynę piechoty. 
Tymczasem japoński snajper zajął się skutecznie Brytyjczykiem z Boys AT. 
Tymczasem Gurkhowie przebiegli przez kładkę – byli o włos od przebiegnięcia przez krawędź i zdobycia 4 punktów! 
Na ich drodze stanęła jednak haubica, która bezpośrednim strzałem zabiła połowę z nich, resztę zmuszając do panicznej ucieczki. To był jej wielki dzień! 
Tymczasem na lewej flance Daimler i Bren Carrier eliminowali japońśkie jednostki, które starały się zlikwidować brytyjską piechotę – nie mieli zdolności AT, aby zlikwidować Daimlera. 
Chindici ostrzelali resztki japońskiej piechoty… 
…całkowicie ją likwidując. 
To była jednak ostatnia tura gry i zarówno Chindici, jak i komandosi nie mogli już zdążyć przebiec za krawędź. 
Wbrew konwencji genewskiej Daimler na koniec wyeliminował japońskiego medyka. 
Japończycy zdobyli w sumie 18 punktów! 
Alianci zaś 16 (2 za Daimlera, który zdołał wyjechać). 
Zdobywca 2 punktów i jeden z bohaterów starcia. 
Sytuacja na polu bitwy na koniec starcia. Mimo niewielkiego, japońskiego zwycięstwa, obaj przywódcy mogli być zadowoleni ze swoich dzielnych żołnierzy.
Bitwa zakończyła się wynikiem 18 do 16 – Brytyjczycy zniszczyli 14 japońskich jednostek i wyjechali Daimlerem za pole bitwy. Japończycy zdołali zniszczyć 9 brytyjskich jednostek, ale za każdą dostawali 2 punkty zwycięstwa. Stąd taki wynik.
Przede wszystkim jednak dostarczyła nam mnóstwo zabawy i radości. Podzieliliśmy ją zresztą na dwa dni.
Serdeczne podziękowania dla Pablita za rozgrywkę i gościnę. Będziemy to powtarzać!
Torgill.
dainipponteikoku 