Zainspirowani prawdziwymi wydarzeniami z walk japońsko – włoskich w 1943 roku, postanowiliśmy zagrać bitwę w historycznym klimacie (ale nasza quasi fantasy kampania zapewne też powróci).
Tym razem terenem walk było niewielkie miasteczko 業餘愛好商店, w którym znajdowała się włoska koncesja. Po przejściu Włoch na stronę aliantów, Japończycy dali Włochom wybór – albo się poddadzą, dadzą rozbroić i będą jako formacje pomocnicze walczyć dalej z aliantami, albo zostaną zaatakowani. Dumny włoski dowódca zdecydował się bronić honoru włoskiego oręża (khem, khem… 😉 i walczyć. Japończykom nie pozostało nic innego jak zaatakować.
Otoczone wiejskimi budynkami miasteczko było pełne zbudowanych przez Włochów budynków w stylu europejskim, z neoromańskim kościołem na czele.
Obie armie liczyły 1155 punktów. Punktacja wynikała z tego, że najpierw wystawiliśmy wojska za 1000 punktów, ale bardzo mi zależało, żeby wystawić Ho Ro (a jest w tym samym przedziale jako czołg), pozwoliliśmy zatem sobie na zwiększenie limitu – w końcu to zabawa.
Wojska japońskie były miksem różnego typu oddziałów, weterańskiej piechoty, bambuśników, antyczołgowych samobójców, ale także Chi Nu, Ho Ro i jeszcze jednej haubicy ciężkiej. Włosi mieli sporo piechoty, choć tylko jednych Bersaglierów – weteranów, a także czołg z milionem karabinów maszynowych, wóz pancerny i tankietkę z miotaczem ognia.
A co się działo dalej, to można przeczytać na obrazkach 🙂
Obszar włoskiej koncesji widziany od strony japońskiego ataku. 
Na środku uroczego rynku w 業餘愛好商店 stała neorenesansowa fontanna, dzieło architekta Domenica Basiorro. Ten wielce zasłużony dla włoskiej koncesji twórca wytyczył również drogi w okolicach miasteczka. 
Przewidując kłopoty Włosi ustawili pod miasteczkiem zapory przeciwpancerne, które miały utrudnić okrążenie miejscowości przez japońskie czołgi. 
Na wieży kościoła Św. Franciszka Ksawerego schronił się obserwator moździerza. 
Japoński obserwator haubicy wdrapał się na sam komin i po sprawdzeniu widoku, zszedł na najwyżej piętro budynku przy rynku. Po drodze zabrał do kieszeni zapas makaronu. 
Japończycy wtoczyli na pole bitwy swoją haubicę 15 cm. Próbowała ona kilku strzałów ogniem pośrednim i nawet bezpośrednim. Czy jej się udało? Czytaj dalej 😉 
W centrum pola bitwy wjechał Ho Ro, który natychmiast zauważył włoski wóz pancerny. Niestety strzał okazał się niecelny – widać konstrukcję trapiły problemy wieku dziecięcego. Jak widać Japończycy nie mieli wystarczająco karabinów, żeby wyposażyć wszystkich swoich żołnierzy. 
Jacyś tam Włosi 😉 
Celowniczy rusznicy przeciwpancernej próbował ostrzeliwać wóz pancerny, ale bez skutku. Został za to ostrzelany przez wszystkie karabiny maszynowe czołgu. 25 kostek szczęśliwie go nie zabiło, chociaż „najadł się strachu”. I to nie prawda, że potem na podłodze był jakiś brzydki zapach, kompletnie nie prawda. Włoska propaganda. 
Włoskie siły w pełnej krasie. Czołg, dowódca, piechota, karabin maszynowy. Jak widać wystąpiły nawet miejscowe opady śniegu 😉 
Nagle na lewej flance Japończyków pojawił się Chi Nu. Wycelował we włoski czołg i… 
BUM!!! To była najlepsza premiera jakiegokolwiek modelu, jaki wprowadziłem po raz pierwszy na pole bitwy. Pierwsza tura, pierwszy strzał i wroga nie ma 🙂 Dobre malowanie – ukłony dla Pablita. 
Niestety Fortuna albo nawet Hortex odwróciła się od Japończyków. Włoski wóz pancerny staranował płot i wystrzelił z działka automatycznego do Ho Ro. 
BUM!!! Druga premiera poszła dokładnie odwrotnie jak pierwsza. Pierwsze trafienie i pierwsze zniszczenie 🙂 Bywa. 
Japońska tankietka schowała się za budynkiem by po chwili wyjechać i pruć karabinem w Bersaglierów. 
I pin pin pin. Znaczy się raz tylko pin, ale jaki ładny 🙂 
W następnej turze tankietka szalała dalej – wyskoczyła zza rogu i zmasakrowała oddział włoskiej piechoty. Zginęło chyba 3 – 4 żołnierzy od jednego ostrzału. 
Wóz pancerny próbował ją upolować, ale bez skutku. Musiał uważać na ciężką haubicę w rogu, która próbowała go wypatrzeć. 
Tymczasem bambuśnicy zajęli budynek po południowej stronie rynku. Wkrótce później pobiegli do kościoła ale Włosi okazali się bardzo gościnni dla szintoistów i przywitali ich ciepłym płomieniem miotacza ognia. Połowa bambuśników spłonęła, druga połowa uciekła. Przy okazji spalił się też kościół, ale to się odbuduje. 
Chi Nu nie miał już nic do roboty na skrzydle, więc pojechał bliżej rynku. Po drodze strzelało do niego jakieś słoniątko, ale słonie mają tylko dobrą pamięć, a nie dobrego cela. 
Tankietka robi ratatatatata 
Chin Nu zanim zniknął za domem to wbił piny i stratę słoniątku. Śnieg po prawej dalej świetnie się trzymał na polu. 
Prawe skrzydło japońskie. Drużyna weterańskiej piechoty weszła między zapory przeciwczołgowe i do końca bitwy ostrzeliwała się wzajemnie z Bersaglierami. Wyszło mniej więcej po równo. 
Włoska piechota uciekła spod ognia tankietki i zajęła parter budynku, mordując znajdującego się tam, całkowicie niewinnego przeciwpancernego samobójcę, który przechodził tamtędy w całkowicie pokojowych celach, tylko przypadkiem przenosząc ładunek wybuchowy. Włosi zostali ciepło wynagrodzeni miotaczem ognia. Nikt nie ocalał, nawet drużynowy pierdoła. 
Działanie miotacza ognia uratowało japońskiego obserwatora, którego Włosi w następnej turze by zapewne zamordowali. A tak mógł siedzieć na dachu, kierować ogniem armaty, origami też składać. Sielanka. 
Z uwagi na zbliżający się mecz piłkarski załoga wozu przystroiła go we włoskie flagi. Vivat Calcio!
A bardziej poważnie, to wóz próbował strzelić do tankietki ale ta się schowała.
A schowała się właśnie tutaj – za rogiem (widać u góry). W tym samym czasie na środek rynku wbiegła drużyna włoskiej piechoty. 
Tankietka uciekła od ostrzału wozu pancernego. 
Bersaglierzy – do końca bitwy ostrzeliwali się z japońskimi weteranami. 
Na ryneczek wjechała włoska tankietka z miotaczem płomieni, osłaniana przez Albańczyków, którymi dowodził sierżant Al Bano. 
Lewe skrzydło Japończyków. Kolejna drużyna weteranów ostrzeliwała się z włoskim słoniątkiem i karabinem maszynowym. 
Weterani i Bersaglierzy. 
Na rynku robiło się „gorąco”. Włoska tankietka obróciła się w stronę japońskiej tankietki i kompletnie ją spaliła. Japońska załoga zdołała się uratować, ale uciekła w popłochu z płonącego pojazdu. Przynajmniej tak wyszło z zasad gry. 
Na pomoc przyjechał Chi Nu. Widzicie włoską tankietkę? No właśnie. On też widział. BUM! 
i NIC. Pudło. Chi Nu nie trafił. Po chwili na rynek wbiegli Albańczycy. Zapewne chcieli sobie zrobić fotki przy fontannie albo wrzucić tam pieniążka. A może wyjąć pieniążka? 
Zdenerwowany japoński dowódca wybiegł z pistoletem i zaczął strzelać do włoskiego miotacza płomieni (nie ma go na fotce) i zabił jednego z Włochów. 
Tymczasem w kierunku włoskiej tankietki podbiegł japoński samobójca przeciwpancerny z mieczem. To był nie byle jaki miecz. Wykuł go sam Hattori Hanzo ze stali pochodzącej z najgłębszego wulkanu wyspy Kyushu. Samobójca wbił miecz z całej siły we włoską tankietkę, powodując natychmiastowy pożar. Niestety przy okazji potknął się i nabił na własne ostrze – nie zostało z niego nic. Miecz Hattori zaginął i nie wiadomo gdzie się znajduje, ale włoska załoga szczęśliwie ugasiła ogień. Znaczy zależy dla kogo szczęśliwie. 
Tak to wyglądało pod koniec bitwy. 
Haubica ostrzeliwała się z włoskim wozem pancernym ale nie osiągnęła trafienia. W tej turze nic nie trafiałem. Nic. 
I taki trik ze zmianą ostrości. Na poprzedniej fotce ostra była haubica, a teraz wóz pancerny. Niezłe nie? 😉 
Ponieważ już 4 razy czytaliście jak to japońscy weterani ostrzeliwali się bez większych rezultatów z włoskimi Bersaglierami, więc możecie przeczytać po raz 5. Ale za to fota ładna. I jaka super flaga. 
Wóz pancerny dalej gotowy na mecz. 
W ramach pechowej tury miotacz ognia strzelał do drużyny piechoty i… wiadomo co. 
Za to Albańczycy zdobyli dom przy rynku, zabili medyka i człowieka od rusznicy, a potem zaczęli się kłócić kto powinien zabrać zdobyte bandaże. 
Chi Nu strzelał i… no wiadomo co, w tej turze nic nie trafiało. Ale i tak miał udaną premierę. Szkoda, że nic innego nie trafił – poza jednym piechurem i słoniątkiem. W sumie to nie jest łatwo trafić w inny pojazd. Zazwyczaj najpierw trzeba wyrzucić 4+, czasem trudniej, żeby trafić, potem przebić i potem jeszcze rzucić na tabelkę 4 i więcej. To nie jest gra dla starych czołgów 😉 
Tankietka była bohaterem bitwy. Strzelała nawet do Chi Nu, ale już bez rezultatu. 
Obserwator wyszedł z palącego się kościoła i zaczął słuchać radia. Śpiewał Drupi – Piccola e Fragile. 
Jeszcze jedno ujęcie bohatera.
Fontanna należała do włoskiej drużyny piechoty. Przetrwała mimo ognia czołgu i miotacza ognia, bo… wiadomo, same pudła. 
Spalam się… 
Hehe, 6 raz 😉 
Drużyna dowódcy została ostrzelana przez Włochów. Dowódca zginął, ale jego żołnierz przeżył i pokojowo odgrażał się pistoletem swoim prześladowcom. 
A i w bitwie był jeszcze karabin maszynowy. Chyba zabił jednego Włocha – nieźle jak na 50 punktów 😉 
Lewe skrzydło. Tam pod koniec było ciekawie, bo piechota wystrzelała włoskie słoniątko. 
Włoski moździerz. Właśnie ładują amunicję. 
Ja też się spalam… Przy okazji, piękne jest to maskowanie. Jest takie ładne, że nawet nieco mniej denerwuje to, że ten czołg ma 25 kostek w karabinach maszynowych. I strzela z nich jednocześnie. Jak Stuart. Realizm 500% 😉 
Pisałem już, że pod koniec było ciekawe na lewej flance. Na początku bitwy przeznaczyłem do oskrzydlenia nocnych infiltratorów. Mieli wyjść turę wcześniej ale nie zdali morale. Szczęśliwie wyszli w ostatniej turze i rozstrzelali z pistoletów maszynowych włoski KM. 
Widok na ryneczek zajęty w większości przez Włochów. 
Jeszcze jedno zdjęcie ryneczku ale tym razem warto zwrócić uwagę, że w Bolterze jest również mnóstwo planszówek, które można kupić – super są. Taki product placement niech będzie 😉 
Japoński obserwator na dachu marzył o zjedzeniu Ramena. 
7 raz 😉 
Widok pola bitwy na koniec bitwy. Ostateczny wynik to 5 do 4 dla Włochów, czyli remis ze wskazaniem na. Włoska koncesja obroniła się, zatem Japończycy muszą sprowadzić posiłki. Honor włoskiego oręża khem khem został obroniony 😉
Dzięki serdeczne Danielowi za grę, a Rafałowi i Grzegorzowi za losowanie kostek. Jakoś tak wypadło, ze jeden losował ciągle moje, a drugi ciągle Daniela – przynajmniej było po równo 🙂
dainipponteikoku 